GHAZAL

എന്റെ വിഷാദമാം മധുര കാവ്യമേ ഏറെ ദൂരം കാവലാകില്ലയോ ഈ അക്ഷരങ്ങളിലെങ്കിലും. നമുക്കായി ആരോതീർത്തയീ വ്യോമമേൾക്കൂര പറയുന്നെൻ നിഴൽ കൂട്ടിനോടും. പരസ്പരകാഴ്ച്ചയിൽ നാം തൻ നയനങ്ങൾ എത്ര സുന്ദരമവ അജ്ഞാതാശ്രുവാൽ സ്വരസജ്ജമായപോൽ. അലിയും തവിട്ടുനിറമാർന്ന നിൻ ലോചനം തന്നെയാണെൻ പ്രണയാരംഭ പതയം പോലും. കൃഷ്ണ വക്ത്രത്തിൽ ഭൂലോകമെന്നപോൽ കണ്ടുഞാനെൻ ഹർഷദുഃഖം. കൃതാർഥമീ ജീവിതം വ്യഥപോലും പുഞ്ചിരിച്ചു മൊഴിയുന്നിതാ തഥാകൃതം ചിത്തം പറയുന്നപോൽ.

ക്ഷമാപണമല്ല ഒരുതരം മരവിപ്പാണ്. കാറ്റിനോടും കടലിനോടും, ചിന്തയോടും പുഞ്ചിരിയോടും, നോവിനോടും കണ്ണീരിനോടും, എന്നോ ഞാൻ പടിയിറങ്ങിയ ഈ പകലിനോടും. രാത്രിയിൽ നാം ഒന്നാണ് ചിന്തകളും ആശകളും! ഇവിടം രാത്രി മാത്രമായിരുന്നു എങ്കിൽ വേർതിരിവിന്റെ തോത് അല്പം കുറഞ്ഞേനെ! എന്റെ സ്വപ്നശലഭത്തിനു ചിറകുകൾ ലഭിക്കുന്നതസാധ്യമെന്ന് എനിക്ക് ചുറ്റും സർവ്വം സദാ മുഴങ്ങുന്നു. ഓരോ ദിനവും, ഓരോ മാത്രയും ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും സുന്ദരമായ പൂക്കളുടെ സൗന്ദര്യത്തെകാൾ മനോഹാര്യതയിൽ ഞാൻ അതിനായി ചിറകുകൾ നെയ്യുന്നു! ഇന്നു ഞാൻ കണ്ട മനോഹര സ്വപ്നം. കടൽതീരത്ത് വിശ്രമിച്ചിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ മേൽ മേഘങ്ങൾ വന്നുമൂടി. ഏറെ നാളത്തെ കാത്തിരിപ്പിനുശേഷം നിദ്രയെ പുൽകിയ എന്റെ മേൽ മേഘങ്ങൾ വർഷിക്കുമോ എന്ന് ഭയന്നാണോ നീ കൈകൾകൊണ്ട് എന്റെ മുഖത്തെ അവയിൽ നിന്നു മറച്ചത്. ശ്വാസം അടക്കി സ്നേഹത്തിനുനേർ കണ്ണുകളടച്ചിരുന്ന ദിനങ്ങളല്ലിന്നു എല്ലാ മുറിവുകളും തുന്നപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. വ്യഥയോ കനിവോ എന്തിൻ ഫലമിതെന്നാർക്കറിയാം!

മനസ്സിന്റെ കടിഞ്ഞാൺ എന്നോ നഷ്ടപ്പെട്ട ജീവിതം. എങ്ങനെ ജീവിച്ചുതീർക്കും എന്ന ഭീതി അലട്ടാൻ തുടങ്ങിയിട്ടേറേ നാളുകളായിരിക്കുന്നു. മാനസിക സംഘർഷങ്ങൾ അധികരിച്ചപ്പോൾ യാഥാർഥ്യവും സ്വപ്നവും തമ്മിലുള്ള സങ്കിർണതകളെ മറികടക്കാനാവാതെ തലച്ചോർ പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെടുകയും, ചിന്താശേഷി മരവിക്കുകയും മരവിച്ച മനസ്സിലെ കണ്ണുനീർ തുള്ളികൾ വൈകാരികഭാവം ഇല്ലാതെ കവിൾത്തടങ്ങൾ പതിഞ്ഞൊഴുകുന്നതും നിരന്തരമായി തുടർന്നപ്പോൾ, എന്തുകൊണ്ട് സന്തോഷത്തോടെ അന്ത്യത്തെ വരവേറ്റുകൂട എന്നുചിന്തിക്കാൻ ഇടയായി. സന്തുഷ്ടമായ ഒരന്ത്യം. ആശകൾ നിറവേറാതെ, നിരാശകളുടെമേൽ കണ്ണടച്ച്, ചിന്തകളുടെ കടുപ്പത്തെ വെടിഞ്ഞ്. സ്വർഗസുന്ദരമായ മേഘങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്കൊരു യാത്ര. ചുറ്റുമുള്ള ശബ്ദങ്ങൾ ഒന്നും ശ്രവിക്കാതെ, മഴയുടെ ആർത്തിരമ്പലിന്റെ നിലവിളിയിൽ മനസ്സിനെ പാകപ്പെടുത്തി. മുന്നിലെ മെഴുകുതിരി വെട്ടത്തിലേക്ക് ഞാൻ ഉറ്റുനോക്കി. സ്വയം ഉരുകി പ്രകാശം നൽകുന്ന മെഴുക്. പലരുടെയും ജീവിതം പോലെ. കണ്ണിമചിമ്മാതെ ഏറെ നേരം ഞാൻ അതിനെ നോക്കിയിരുന്നു. നനവുപടർന്നാൽ ഈ മെഴുകിന് വെളിച്ചം നൽകാൻ കഴിയുമോ? ദുഃഖപൂർണമായ ജീവിതം! കണ്ണീരിൽ കുതിർന്നാൽ സ്വയം ഉരുകി പ്രകാശം പകരാൻ ...

സ്‌മൃതിയിൽ ഇടം നൽകുമോ ദുഃഖത്തിൻ പാതി പങ്കിടാൻ? കാർമേഘമായി മൂടുമോ സ്വപ്നമയക്കത്തിലാഴ്ന്നിറങ്ങാൻ? ചന്ദ്രനെ ചുറ്റും കാർമേഘമായയീ ജീവിതം.' സൂര്യനെ സ്നേഹിക്കും സൂര്യകാന്തിയെക്കുറിച്ചു നാം സ്മരിക്കവേ. അനന്തമാം സ്നേഹത്തിൽ സൂര്യകിരണങ്ങളേറ്റ് മണ്ണിൽ കൊഴിയുമാ സ്നേഹപുഷ്പം. വീണ്ടും തളിർത്ത്  കൊഴിഞ്ഞുവീഴും അതേ സുദിനത്തിൽ. അതുപോലെ തന്നെയായ്  ചന്ദ്രനെ ചുറ്റുമാ കാർമേഘം. എത്രവലയം ചെയ്തിട്ടും അടുക്കുമ്പോൾ അസ്തമിക്കുമാ ജീവിതം. മഴയായി പൊഴിഞ്ഞു മണ്ണിൽ ചേരുന്നു. മണ്ണായ ദൈവം വീണ്ടും ഇവയ്ക്ക് ജീവൻ നൽകുന്നു. പുതിയ ദിനത്തിൽ പുതുമയോടെ അവർ സ്നേഹം പങ്കിടുന്നു. എന്നാൽ പ്രകൃതി നിയമം തിരുത്താൻ തനിക്കാവില്ലന്ന് ചൊല്ലി മണ്ണായ ദൈവം കൈമലർത്തുന്നു.